Wat een hoop spullen zijn er toch in huis….

...Een moeder belt mij op over haar zoontje van vijf jaar, hij is met regelmaat boos en vooral op zijn moeder. Moeder en kind hebben een onrustige relatie en moeder wil graag dat haar zoon meer rust mag ervaren en hun relatie verbeterd. Moeder is zelf voor deze sessie ook een sessie wezen doen om haar stuk in de onrustige relatie aan te pakken.......

Het is aan het einde van de middag als er een vrolijke en zeer welbespraakte vijfjarige bij me binnenkomt, samen met zijn moeder. Als ik vraag wat hij bij mij komt doen, legt hij me zeer duidelijk uit dat de navelstreng wel drie keer om zijn nek zat toen hij geboren werd. Daar heeft hij last van, vertelt hij, terwijl hij een gebaar maakt alsof zijn adem wordt afgesneden.
Laten we daar dan maar eens mee aan het werk gaan, zeg ik, waarop hij vraagt of hij mag tekenen, hij had de kleurpotloden al gezien. Ik stel voor dat hij de navelstreng tekent, en terwijl hij dat doet, vertelt hij me precies hoe dat voelt.

‘Ik ben er klaar mee, nu wil ik in bad,’ zegt hij dan, en tekent een mooi bad met een mooie baby erin.
Zijn moeder valt intussen van de ene verbazing in de andere. Haar zoontje, dat precies weet wat er speelt, precies zijn geboorte terughaalt, verwoordt nu wat zij zelf had gewild tijdens haar bevalling van hem. Zij had in bad willen bevallen, maar dat mocht niet in het ziekenhuis. De woorden ‘ik ben er klaar mee, ik wil in bad’, dat was precies hoe zij het destijds had gevoeld.
Ik vertel het jongetje dat hij opnieuw geboren mag worden, zonder het gevoel van stikken.

Voor moeder en zoon een prachtige ervaring, maar er gebeurt daarna nog veel meer tijdens deze bijzondere sessie.
Het jongetje ziet een bak met blokken staan en vraagt of hij nu een huis mag bouwen.
Hij gaat aan de slag en ik pak intussen de poppetjes die ik gebruik voor mijn familieopstellingen. In de bak van de poppetjes zitten ook veel spullen als pannen, kastjes, meubels, van alles wat er maar in een huis aanwezig kan zijn. Als de vijfjarige die spulletjes ziet, pakt hij die op. ‘Ik word gek van al die spullen’, zucht hij, terwijl hij ze blijft oppakken en in zijn huis blijft zetten. Er blijft geen ruimte meer over voor mensen in dat huis.

Van de moeder weet ik dat ze vlak na zijn geboorte naar het buitenland verhuisd zijn. Vlak na de bevalling was ze gaan inpakken, en bij haar zoontje is kennelijk blijven hangen dat spullen erg belangrijk zijn. Ik zeg tegen hem dat hij aan zijn moeder mag vragen wat er belangrijker is, al die spullen of hij. Een gekke vraag vindt hij dat, maar hij doet het toch en hoort dan van haar dat hij belangrijker voor haar is dan de spullen. Dat kan hij bijna niet geloven.
Vraag maar eens aan je moeder wat ze dan aan het doen is met al die spullen, stel ik voor. Zijn moeder legt dat nu alsnog goed uit, waarna hij verder gaat spelen met zijn blokkenhuis. Daar schuift hij alle spullen aan de kant, zodat er ruimte komt voor mensen om in het huis te gaan wonen.

De opluchting op zijn gezichtje is zichtbaar, en dan wil hij nog even lekker trampoline gaan springen.
Ook dat mag, en terwijl hij vrolijk in het rond springt, verbazen zijn moeder en ik ons over de vermogens van een vijfjarige en over mijn prachtige werk.