Toen haar jeugdtrauma eindelijk ruimte kreeg, vond ze haar dertienjarige meisje terug

Op maandagochtend stapt ze mijn praktijk binnen: een leuke, vlotte vrouw van begin zestig. Ik ken haar al een tijdje en we hebben al hele mooie stappen gezet in de therapie. Ze volgt bij mij zielsgerichte regressietherapie om oude stukken te verwerken. Maar zoals zo vaak wordt ook hier weer duidelijk dat sommige stukken dieper weggestopt liggen dan andere.

Ze zit rustig tegenover me en vertelt losjes over de vrijdag ervoor. Ze was met een groepje bij elkaar geweest en had iets gedeeld dat haar diep had geraakt. Iets wat ze had meegemaakt toen ze dertien was. Het was duidelijk dat dit stuk nog verbonden was met onverwerkt jeugdtrauma. Ze vertelt het bijna emotieloos en zegt nog: “Vrijdag was ik wel erg emotioneel hoor.”  Maar terwijl ze het zegt, praat ze er meteen weer overheen. Alsof ze het eigenlijk niet echt gezegd heeft, en alsof ze liever doorgaat naar iets anders waar ze graag een sessie op wil doen.

Maar helaas voor haar, of misschien juist een groot geluk voor haar, en vooral voor haar dertienjarige ben ik een erg goede luisteraar. Ik heb haar verborgen boodschap wel gehoord. Op haar dertiende is haar iets zo ingrijpends overkomen, dat dat geheeld moet worden als ze weer verder wilt gaan. Dit is precies wat regressietherapie zichtbaar maakt pijn die niet vergeten is, maar opgeslagen ligt in het lichaam en onderbewuste. Want zoals ze zelf zegt: “Als ik echt laat zien wie ik werkelijk ben, dan keert de wereld zich tegen mij. Wat ik echt te brengen heb, dat mag niet.”

Wanneer we de sessie beginnen, gaan we eerst terug naar het begin. In de vierde klas (nu groep 6) komt er een nieuw meisje in de klas. Het klikt meteen: een hechte vriendschap ontstaat. Mijn cliënte is ook thuis van harte welkom bij dit gezin. Er zijn broers en zussen en een warme, open sfeer.

Voor haar is dat bijzonder waardevol, want om de echte context te begrijpen moet je weten dat zij geboren is in een zwaar kerkelijke omgeving, als ongepland en ongewenst kind. Ze heeft tegen de tijd dat ze bij dit gezin over de vloer komt nog geen idee wie haar echte vader is. We hebben hier al meerdere sessies aan gewerkt en dat stuk is bijna volledig verwerkt. Maar het kon niet helemaal de diepte in, omdat er nog iets aan vastzat.

Ze komt daar jarenlang over de vloer, altijd welkom. Maar wanneer de meiden dertien zijn krijgt haar vriendinnetje een vriendje. In het begin is dat nog leuk, maar al snel verandert er iets. Dit was zo’n vriendschap van elkaar de hele dag zien en ’s avonds nog een uur bellen. Een diepe verbondenheid met elkaar en met het gezin. Voor mijn cliënte was dat nieuw. Ze was eindelijk aan het helen van de wonden uit haar vroege jeugd. Voor haar innerlijk kind is deze plek het eerste gevoel van echte, veilige hechting.

Maar dan komen de eerste scheurtjes. Haar vriendinnetje gaat steeds vaker alleen naar haar vriendje en mijn cliënte voelt de afstand groeien. Ze wordt verdrietig, wanhopig zelfs. Tot de grote klap komt, van haar vriendje moet haar vriendin kiezen. Hij is jaloers op hun vriendschap. Hij denkt zelfs dat ze lesbisch zijn.

Voor mijn cliënte breekt er iets. Het is bijna onmogelijk om door te leven met deze pijn. Hoe moet ze afscheid nemen van iets wat haar eindelijk gedragen had? Ze besluit te stoppen met ernaartoe gaan en kiest ervoor niemand meer te zien. Ze neemt zich voor “Ik ga dit nooit meer doen. "Ik zal nooit meer zoveel van iemand houden. Ik wil nooit meer zo kwetsbaar zijn.” Dit is een overlevingsbesluit dat ik vaak tegenkom bij innerlijk-kindwerk.

Wanneer we vanuit daar nog verder terugkijken, komen we vanzelf in een vorig leven terecht. Een man die op mannen valt, verliefd op iemand bij wie de liefde wederzijds is. Maar die andere man is getrouwd. Hij mag nooit laten zien wie hij werkelijk is het is ook een heel andere tijd dan nu. Ik krijg bijna beelden van de film Brokeback Mountain.

En de gevoelens uit dit vorige leven zijn verbonden met haar huidige leven, Ik mag niet laten zien wie ik ben. Niet in het vorige leven, niet in het gezin waarin ze nu geboren is. En dan verliest ze ook nog het enige gezin waarin ze eindelijk verbinding voelde. Dit laat zien hoe zielsgerichte regressietherapie ook ervaringen uit vorige levens kan meenemen in heling, wanneer ze voelbaar doorwerken in het heden. In dat vorige leven krijgt de geliefde van deze man een dodelijk ongeluk. Mijn cliënte, in dat leven, vergiftigt zichzelf en sterft. Na maanden van diepe ellende, eenzaam en alleen.

Wanneer we alles doorwerken en er heling ontstaat, zowel bij de man uit het vorige leven als bij de dertienjarige in dit leven, komt er een prachtige katharsis. Het meisje van dertien durft weer voorzichtig te verbinden. En de overtuiging dat ze nooit mag laten zien wie ze werkelijk is, valt weg. Het is zeer ontroerend om te zien. Dit is het moment waarop heling voelbaar wordt: het lichaam ontspant, het verhaal herschrijft zich, en het innerlijk kind wordt gezien.

En voor de duidelijkheid: mijn cliënte is in dit leven een heteroseksuele vrouw.